August Bogusch

Jego życie pochodziło z Lublińca, znajdującego się w Górnym Śląsku (niem. Lublinitz). Zanim stał się częścią aparatu terroru nazistowskiego, pracował jako urzędnik. Wszedł w szeregi NSDAP w październiku 1932 roku, a dwa lata później przystąpił do SS, uzyskując numer identyfikacyjny 51 922. 31 sierpnia 1939 roku rozpoczął służbę w SS-Totenkopfverbände, gdzie został przydzielony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie.

Od 27 stycznia 1941 roku do 18 stycznia 1945 roku znalazł się w załodze Auschwitz-Birkenau, gdzie odpowiadał nie tylko za ochronę, ale także pracował w wydziale III, pełniąc funkcję kierownika bloku więźniarskiego (Blockführer). Po ewakuacji obozu Auschwitz, Bogusch przebywał w obozie koncentracyjnym Mysen w Norwegii, by w lutym 1945 roku powrócić do Buchenwaldu, a następnie trafić do obozu Mauthausen-Gusen.

W lecie 1943 roku Bogusch aktywnie uczestniczył w selekcjach transportów żydowskich, co skutkowało przekazywaniem części tych osób do komór gazowych. Jego szczególna nienawiść, wobec polskich więźniów, ujawniała się przez bezpodstawne bicie, karanie chłostą oraz kierowanie ich do kompanii karnych. Co więcej, Bogusch dążył do wzbogacenia się kosztem prześladowanych więźniów. Za swoje zbrodnie był przez polskie podziemie już podczas okupacji skazany na karę śmierci, o czym informowało radio londyńskie.

Po zakończeniu II wojny światowej, Bogusch został ujęty przez siły alianckie i przekazany władzom polskim. Uczestniczył w pierwszym procesie oświęcimskim, gdzie 22 grudnia 1947 roku Najwyższy Trybunał Narodowy w Krakowie skazał go na śmierć przez powieszenie, karę tę wykonano w więzieniu Montelupich.