Andrzej Urbańczyk (1946–2001)

---

Życiorys

Andrzej Urbańczyk, syn Pawła i Marii, rozpoczął swoją edukację na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie ukończył studia w 1970 roku. W 1977 podjął studia podyplomowe na Akademii Ekonomicznej w Krakowie, koncentrując się na organizacji i zarządzaniu. W trakcie swoich studiów pełnił rolę kierownika studenckiego klubu „Nowy Żaczek” oraz aktywnie działał w radzie uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich UJ. Ponadto był jednym z założycieli czasopisma „Student”, gdzie od 1968 do 1972 roku zajmował stanowisko kierownika działu krajowego.

W 1966 rozpoczął swoją karierę dziennikarską, wsp współpracując z Polskim Radiem w Krakowie. Następnie, w latach 1970–1975, pracował jako reporter, publicysta oraz kierownik działu „Echa Krakowa”. W 1975 roku rozpoczął pracę w krakowskim ośrodku Telewizji Polskiej, gdzie sprawował różne funkcje, w tym publicysty, kierownika redakcji publicystyki oraz autora filmów dokumentalnych. Znany był także z epizodycznych ról w filmach, w tym w „Wodzireju” w reżyserii Feliksa Falka.

W 1980 roku objął stanowisko redaktora naczelnego ośrodka Telewizji Polskiej w Krakowie, jednak w 1983 roku został odwołany. Od 1984 roku pracował w miesięczniku „Zdanie”, najpierw jako zastępca redaktora naczelnego, a w latach 1989–1990 jako redaktor naczelny. W roku 1990 przez krótki czas był redaktorem naczelnym „Gazety Krakowskiej”, a w lutym 2000 objął stanowisko redaktora naczelnego „Trybuny”. Jednocześnie prowadził zajęcia dydaktyczne dla studentów dziennikarstwa i filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W latach 90. uruchomił firmę wydawniczą „BUS” s.c.

Andrzej Urbańczyk był także aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 1972 roku aż do jej rozwiązania. Uczestniczył w organizacji Ruchu 8 Lipca oraz był delegatem na IX i XI, ostatni, zjazd PZPR. W 1990 roku był jednym z założycieli Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, a w 1999 roku wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej, pełniąc różne funkcje w zarządzie krajowym obu partii.

W latach 1993–2001 pełnił mandat poselski z listy SLD, pracując w Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu, jej wiceprzewodniczącym. Od 1996 roku był rzecznikiem prasowym Klubu Parlamentarnego SLD i członkiem delegacji polskiej do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w latach 1972–1982, a także zasiadał w zarządach różnych stowarzyszeń dziennikarskich. W 1972 roku zapoczątkował Krakowską Noc Poetów, związał się z grupą inicjatorów odbudowy Pomnika Grunwaldzkiego, a także współorganizował działalność Klubu Twórców i Działaczy Kultury „Kuźnica”. Po reaktywacji w 1989 roku był wiceprzewodniczącym, a od 1993 prezesem Klubu Twórców i Działaczy Kultury „Kuźnica”. W tym samym roku wszedł w skład Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.

Urbańczyk publikował także w takich czasopismach jak „Życie Literackie”, „Przekrój”, „Zeszyty Prasoznawcze”. Jest autorem filmów dokumentalnych, takich jak „Powrót króla” oraz „Kuchnia godziny dwunastej”, a także twórcą licznych reportaży i audycji publicystycznych emitowanych w Telewizji Polskiej, w tym znanych cykli „Było, nie minęło” oraz „Myślenie ma kolosalną przyszłość”. Współtworzył również książki takie jak „Pomnik Grunwaldzki w Krakowie” oraz „Trzech na jednego”.

Niestety, 7 sierpnia 2001 roku, podczas urlopu w Grecji, Andrzej Urbańczyk zachłysnął się wodą i w wyniku tego incydentu utonął w wodach tzw. kanału miłości w Sidari. Po jego śmierci polityka pochowano na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, a ceremonia pogrzebowa miała charakter świecki.

Odznaczenia

W 2001 roku, Andrzej Urbańczyk otrzymał pośmiertnie zaszczytne wyróżnienie w postaci Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Andrzej Urbańczyk (1946–2001)

---